Niespokojny duch

W ostatnich dniach cały czas noszę moje ulubione kolczyki. Są złote, z małymi kamieniami szlachetnymi. Dawno ich nie nosiłam. Mój tata kupił je dla mojej mamy jeszcze w dawnej Czechosłowacji, więc dawno temu. Teraz ja je noszę. Są dla mnie cenne przede wszystkim ze względów sentymentalnych. Wiele osób mi mówi, że to bardzo ładne kolczyki. W mojej obecnej sytuacji zaczęłam się zastanawiać, czy ich nie sprzedać, ale na pewno tego nie zrobię, bo żałowałabym do końca życia. Te kolczyki są dla mnie cenne nie ze względu na ich wartość pieniężną, ale właśnie sentymentalną.

Od kilku dni pomagam pewnej starszej pani. Mieszka tylko 2 minuty na piechotę ode mnie, po drugiej stronie ulicy. Potrzebowała kogoś, kto jej pomoże na co dzień w różnych domowych czynnościach. Ona ma już 95 lat, a mieszka sama i sama sobie radzi prawie ze wszystkim. Sama gotuje i pierze. Wyobraźcie sobie, że jeszcze 2 miesiące temu prowadziła samochód. Teraz nie jeździ tylko dlatego, że trudno jej wsiadać i wysiadać. Nie ma żadnych problemów z pamięcią, pod tym względem pozostała młoda. Oprowadziła mnie już po całym swoim domu, a jej dom ma 4 piętra i jest naprawdę piękny. Jest tam dużo antyków, mnóstwo jeszcze sprzed I wojny światowej. Nawet nie chcę myśleć, ile to wszystko musi być warte. Fajnie jest zobaczyć takie rzeczy, wielu z tych sprzętów nigdy nie widziałam na oczy. Będę pomagać mojej "babci" kilka godzin w tygodniu. Zawsze to wpadnie parę euro. Wczoraj np. pomagałam jej rozwiesić pranie, a dzisiaj zszywałam płaszcz. Takie drobne zajęcia. Fajnie mi się z nią rozmawia, bo opowiada różne historie z przeszłości. Nic dziwnego, bo ja dobrze rozumiem się tylko z osobami sporo starszymi ode mnie. Moi najlepsi przyjaciele mają przecież ponad 60 lat.

Wczoraj wpadłam do moich przyjaciół, Polaków. Przy wejściu spotkałam ich szefa - tego bogatego, przystojnego Niemca, o którym kiedyś pisałam. Siedzieliśmy razem, rozmawialiśmy. Było bardzo miło. I powiem tak: dobrze, że spotykam go tylko raz na 2 albo 3 tygodnie, bo inaczej na pewno bym się w nim zakochała. Dobrze też, że nie zakochuję się od pierwszego wejrzenia. Wiadomo, że nie znam go dobrze, ale z tego, co widzę, to on ma wiele cech, które mi się podobają w mężczyznach. Wczoraj powiedział mi, że jestem "zierlich", czyli drobniutka. Powiedział też, że jestem "stolz", czyli dumna - z tym akurat się zgodzę. Kiedy z nim rozmawiam, to nieraz tak się do siebie uśmiechamy, bo tylko my rozumiemy pewne sugestie. Chyba mam podobny tok myślenia jak on. Ale nie piszcie, żebym go poderwała, bo tego nie zrobię, gdyż jak wiecie - postanowiłam, że będę sama. To nic więcej, tylko kolejna przelotna fascynacja. On jest rozwodnikiem. Lepiej by było, gdyby był żonaty.

Kiedy on wyszedł, to podał mi rękę i aż mnie ciarki przeszły. Moja przyjaciółka powiedziała mi, że ja chyba nie zdaję sobie sprawy z tego, jaka jestem drobniutka. Z tym się akurat nie zgodzę, bo czuję się jak gruba świnia. Dlatego nie mam odwagi wejść na wagę. Nie wiem, kiedy się odważę. Miałam to zrobić, ale boję się.

Bilans ze wczoraj:
owsianka - 200
kromka chleba - 70
3 kawy z mlekiem - 60
krokiet - 300
drożdżowa bułeczka - 200 (u przyjaciółki zjadłam, oczywiście sobie nie kupiłam)

Razem: 830 kcal.

Bilans z dzisiaj:
2 razy owsianka - 400
kawa z mlekiem - 20

Razem: 420 kcal. 

Od powrotu do Niemiec jeszcze nie byłam w supermarkecie. Jem to, co jeszcze mam.  Dzisiaj wieczorem byłam o krok od pójścia do supermarketu i kupienia sobie słodyczy. Dobrze, że na nic mnie nie stać. Gdybym miała pieniądze, to bym poszła.

Będę pisać najprawdopodobniej co 2 dni, bo codziennie się nie wyrobię. Mam za dużo zajęć, bo jestem niespokojnym duchem. Dzisiaj rano byłam u tej babci, potem w szkole, potem u moich przyjaciół Anglików. Każdy dzień coś nowego przynosi. Jutro, w piątek, w sobotę i w niedzielę powinnam się wyrobić z bieganiem. Jutro też nadrobię zaległości u Was.

P.S. Sorry za to, że piszę o głupotach. Nie musicie tego czytać.