Wracam do gry, bo tak być nie może

Wracam na stałe. W ostatnich tygodniach przekonałam się, że dieta idzie mi kiepsko, kiedy nie piszę na blogu. Tak nie może dłużej być, bo dalej będę tyła, zamiast schudnąć.

Wracam więc pełną parą: będę pisać codziennie i u Was komentować, bo już dłużej nie wytrzymam życia bez pisania na tym blogu. Jeśli dalej będzie tak jak w ostatnich tygodniach, to będę musiała kupić ubrania w rozmiarze 42, który kiedyś nosiłam, a do tego nie mogę dopuścić. Wolę umrzeć i mówię to na poważnie. Jeśli mam być gruba, to nie chcę żyć. Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Nie zabiję się jednak, bo mocno wierzę w Boga. Gdyby nie moja wiara, to pewnie już by mnie nie było na tym świecie.

Mam bardzo mało czasu, ledwo wyrabiam z tym wszystkim, ale z dietą muszę wyrobić. Jutro muszę wstać o 7, a skończę moje zajęcia o 21. Dzień jak co dzień. I tak chodzę spać o 2 albo o 3 w nocy, bo zawsze coś dodatkowego jest do zrobienia, np. tylko w nocy mam czas na wstawienie prania, na uporządkowanie papierów albo na umycie naczyń w kuchni. Chyba powinnam porzucić pracę charytatywną. Zamiast ją ograniczyć, to jeszcze bardziej się zaangażowałam...

Moje życie jest teraz totalnie szalone. Kiedyś nie miałam pracy, a jakiś czas temu spotkało mnie tyle pozytywnych rzeczy, że sama nie mogę w to uwierzyć. To niesamowicie dziwne, ale te wszystkie szanse pojawiły się dosłownie w tym samym czasie. To chyba Opatrzność czuwa nade mną, żebym nie zginęła na tym świecie. 

W ostatnich tygodniach sięgnęłam wielu granic. Dałam sobie radę z kilkoma rzeczami, o które nigdy bym siebie nie podejrzewała i jestem z siebie dumna. Szkoda, że z dietą sobie nie dałam rady... To tylko moja wina. Nie musiałam jeść z przyjaciółką miski ciastek, nie musiałam częstować się tortem urodzinowym syna przyjaciół, nie musiałam kupować sobie trzech czekolad i jeść ich w pół godziny. Szkoda, że na głupotę nie wymyślono lekarstwa.

Dowiedziałam się niedawno, że mogłabym pojechać na Wielkanoc na tydzień do Polski, ale nie pojadę, bo nie pokażę się rodzinie i znajomym w takim stanie. Tylko by każdy komentował, że przytyłam. Wolę zostać tutaj i spokojnie się odchudzać, aż osiągnę wagę 50-51 kg. Z takiej wagi będę w miarę zadowolona, chociaż postaram się oczywiście schudnąć więcej. Moi rodzice na pewno chcą mnie zobaczyć, ale muszę ich rozczarować. To tylko moja wina.

Pojadę do Polski dopiero za pół roku na ślub mojej siostry, a nie mogę wtedy wyglądać jak wieprz, którym jestem. Jeśli byłabym obrośnięta tłuszczem, to musiałabym znaleźć wymówkę, żeby nie pójść na ślub własnej siostry, a do tego nie mogę dopuścić. Chcę być na jej ślubie, bo to moja ukochana siostra. Dzisiaj mi napisała, że kupuje sobie psa pekińczyka, chociaż rodzice jeszcze o tym nie wiedzą :))) Oni nienawidzą psów, więc już widzę ich reakcję. Dobrze, że nie będzie mnie wtedy w domu :))) 

Już cieszę się na kolejne dni i tygodnie: na jedzenie w granicach 400-600 kcal, na bieganie, na mniejsze cyferki na wadze. Czy jest coś lepszego niż dieta???

I będę biegać, chociaż musiałabym biegać w tym ciemnym lesie o 2 w nocy!!! Jeśli dałam sobie radę z różnymi ekstremalnymi rzeczami, to tym bardziej z dietą sobie poradzę.

I napiszę tu jeszcze jedno: tak, dieta rządzi moim życiem. Dieta albo nic. Życie bez przestrzegania diety jest do kitu.