Na co ja czekam???

Najpierw odpowiedzi na komentarze:

1. Ten przystojny nauczyciel francuskiego ma też piękny głos. Idealny jest. Dzisiaj znowu mnie zniewolił swoim widokiem.

2. Uświadomiłyście mi w komentarzach pod ostatnim postem, że zbliżam się do trzydziestki. Boże, to jest straszne. Nie mogę w to uwierzyć. Mam czasami poczucie, że nic dobrego już mnie nie spotka. Nic się nie zmienia, wszystko jest ciągle takie samo. Co prawda nie jest nudno, ale zasadniczo od wielu lat nic się nie zmieniło w moim życiu. Jeśli mogę być z czegoś dumna, to z tego, że wyprowadziłam się od rodziców i że jestem niezależna. Radzę sobie sama i już nie wyobrażam sobie powrotu do rodziców, chociaż nigdy nie mówię nigdy.

3. Teraz do mojej wagi - ostatnio się nie ważyłam. Po sylwetce nie widzę, żebym cokolwiek przytyła. Waga może i wzrosła, ale nie na tyle, żeby było widać, może z kilogram. Wiem na pewno, że chcę jeszcze schudnąć. W piątek jadę do Polski, po powrocie do Niemiec raczej wrócę do głodowej diety. Za bardzo mnie to kusi i chyba nie potrafię odzywiać się do końca normalnie, bo wydaje mi się, jakbym się opychała.

Dzisiaj rano poszłam do supermarketu. Potem do szkoły. Udało mi się dzisiaj pogadać z dyrektorem i nawet nie musiałam czekać na audiencję. Był dla mnie bardzo miły i teraz wiem, że wcześniej źle go oceniłam. Było tak, że raz był dla mnie niemiły, ale pewnie miał wtedy zły dzień. Dzisiaj byłam w jego biurze dłuższą chwilę. Powiedział mi, że cieszy się, że opowiedziałam mu dokładnie o mojej pracy i że informuję go, jak wszystko idzie. Widać było, że jest tym zainteresowany. Poczułam się w tym momencie super, bo widziałam, że moje zaangażowanie nie jest mu obojętne. Zapytałam go też o projekt z polską szkołą, moim byłym liceum. To ja zapoczątkowałam to partnerstwo. Może pamiętacie, że w styczniu pisałam z wicedyrektorem wniosek o projekt z UE. Projekt przeszedł, teraz jest realizowany. Szkoda, że tak się nad tym napracowałam, a teraz nie mogę w tym uczestniczyć. Dyrektor powiedział, że to szkoda i poinformował mnie o wszystkim. Poza tym chyba już nabrał do mnie zaufania. Zobaczył, że jestem ok. Myślę, że jest szansa, żeby pod jego rządami coś się w tej szkole zmieniło, bo jest zupełnie inny niż stary dyrektor. Opowiadałam mu też o moich początkach w tej szkole. Pytał mnie, jak sobie radzę, nie mając pracy. Miło z jego strony.

Tak jak wczoraj pisałam, byłam wczoraj u moich przyjaciół Anglików. Po raz pierwszy rozmawiałam z Mary o mojej diecie. To był pierwszy raz, kiedy się komuś zwierzyłam. Ona mi powiedziała, że już nie muszę więcej chudnąć. Ja powiedziałam, że chcę. Kiedy skończyłam moją tyradę, to Mary powiedziała, że brzmię jak osoba chora na anoreksję. Ona sama w przeszłości miała niedowagę. Inna moja przyjaciółka miała anoreksję. Jak to się dzieje, że z takimi osobami się najlepiej rozumiem? Czy podświadomie coś mnie do nich ciągnie, chociaż przecież wcześniej o tym nie wiedziałam? Może to jakieś pokrewieństwo dusz.

Popołudniu miałam lekcję francuskiego. Mam dużo do nauki i to lubię! Dzisiaj zaczęłam ogarniać mieszkanie przed wyjazdem. Muszę zrobić kilka rzeczy, których nie robi się co tydzień, np. wyczyścić piekarnik, odpływ od prysznica albo umyć kosze na śmieci. OMG, muszę się pakować, bo jutro się nie wyrobię. Nie wiem jeszcze nawet, co zabiorę. Na co ja czekam???

Nie mogę uwierzyć, że jadę do Polski. Właśnie rozmawiałam z mamą na Skypie i naprawdę nie mogę uwierzyć w to, że po tak długim czasie zobaczę moją rodzinę. To wydaje się nieprawdopodobne.

Dzisiaj zjadłam trochę za dużo - bułka, kawałek czekolady, obiad. Jutro musi być mniej, muszę znowu ograniczyć kalorie. Jutro nie będzie więcej niż 800 kcal. Mam taką potrzebę i tak zrobię.

Dobra, idę te ciuchy wyciągać i poszukać walizki, bo już zapomniałam, gdzie jest.