Je n'ai pas besoin d'amour

Dzisiaj byłam bardzo zajęta, ale to lepiej. Rano poszłam do księgarni, bo zobaczyłam, że mam za mało papieru do pakowania, żeby zapakować obie paczki. Tak jak wczoraj pisałam, postanowiłam wysłać do Polski część moich książek i płyt, bo kiedyś się z tym nie zabiorę. Obie paczki zważyłam na mojej wadze. Jedna ważyła 7,1 kg, a druga 6,5 kg. Potem waga na poczcie pokazała dokładnie identyczne liczby. Znowu się potwierdziło, że moja waga waży idealnie. Do południa byłam też w supermarkecie i przelałam czynsz za listopad. Zostałam też zawalona pocztą. Dostałam nową płytę Celine Dion (mojej ulubionej piosenkarki), którą sobie zamówiłam, a poza tym 3 listy: odmowną odpowiedź na moje podanie o pracę (jakżeby inaczej) i 2 pisma z urzędów.

Popołudniu byłam u przyjaciół. Znowu zapraszali mnie na obiad. Za każdym razem im odmawiam, tylko w zeszły piątek zgodziłam się coś z nimi zjeść. Już się chyba powoli przyzwyczajają, że zawsze odmawiam (powiedziałam im kiedyś, że jestem na diecie zaleconej przez lekarza). Może kiedyś u nich zostanę na obiad, ale wtedy wcześniej nic nie zjem. Dzisiaj mieli rybę po grecku. Miałam ochotę, bo pachniało pięknie, ale mimo to odmówiłam. 

Dzisiejsze śniadanie:

Dzisiejsze zakupy:

- mleko 1,5 %
- dynia
- czerwona papryka
- filet z indyka
- 4 musy dla niemowląt
- jabłka
- pomidory
- mandarynki
- pieczarki w puszce
- 3 batony proteinowe
- 3 jogurty naturalne

Bilans:
9:00 - jogurt naturalny 150 g z malinami - 70
kawa z mlekiem - 20
11:45 - mandarynka - 27
baton proteinowy - 143
15:00 - mus dla niemowląt - 162
baton proteinowy - 135
16:45 - kawa z mlekiem - 20

Razem: 577 kcal. 

Nie powinnam jeść aż dwóch batonów proteinowych dzisiaj, ale trudno, zjadłam. Czasami mam na nie ochotę, raz na jakiś czas nie zaszkodzi, no i po 15:00 już nic nie jadłam, chociaż było bardzo trudno wytrzymać. Teraz głód już przeszedł. Jutro ugotuję potrawkę na kilka dni, więc będzie normalne jedzenie. Dzisiaj strasznie nie chciało mi się gotować.

Tak jak wczoraj wspominałam, ostatnie dni wykorzystałam na intensywne przemyślenia. Myślałam nad moim życiem prywatnym i zawodowym.

Jeśli chodzi o życie prywatne, to nie mam tu wiele do powiedzenia. Miałam tylko 2 krótkie związki. W żadnym z tych facetów nie byłam zakochana. Byłam z nimi tylko z ciekawości. Oba te związki zakończyłam, zanim doszło do czegoś poważnego. Drugi z tych facetów chciał się ze mną ożenić, ale dla mnie to nie wchodziło w grę. Nigdy więc nie byłam zakochana. Od czasu do czasu przeżywam tylko fizyczne fascynacje, ale zawsze kończą się po kilku tygodniach (tak jak ostatnio z tym przystojnym nauczycielem francuskiego).

Muszę jeszcze nadmienić, że nikt nigdy nie zaprosił mnie na randkę. Kiedyś bardzo zamykałam się na świat, ale potem przestałam - nic się jednak nie zmieniło w moim prywatnym życiu. Obu facetów, z którymi byłam, poznałam przez znajomych - to było zeswatanie. No i właśnie: zastanawiałam się, dlaczego tak jest. Od wielu osób słyszałam i słyszę, że jestem ładna i szczupła, więc nie chodzi o wygląd. Spójrzmy prawdzie w oczy: jestem o wiele ładniejsza od przeciętnej Niemki, a i w Polsce uchodzę za ładną. Nie jestem pięknością, ale na pewno nie jestem brzydka. Ubieram się ładnie, zwracam uwagę na swój wygląd.

Może chodzi więc o mój charakter? To już bardziej możliwe. Od wielu mężczyzn słyszałam, że jestem tak zdystansowana i pewna siebie, że nie mieliby odwagi mnie poderwać. Ostatnio przez parę minut rozmawiałam z szefem mojej znajomej, Niemcem. Potem ona mi powiedziała, że on jej powiedział, że wydaję się być taka inteligentna, oczytana i elokwentna, że nie powinnam brać sobie byle jakiego faceta, tylko poczekać na kogoś odpowiedniego. Zabawne - to nie był pierwszy raz, kiedy usłyszałam taką opinię. Nie mam zamiaru się zmieniać, bo wiem, że jestem bardzo ciepłą, otwartą i altruistyczną osobą. Trzeba mnie tylko poznać. Mam dużo wad, ale i zalet chyba trochę jest. A że nikt nie ma odwagi bliżej mnie poznać, to inna kwestia.

Aha, więc moja inteligencja ich odstrasza. Zabawne, co? Cóż, wolę być taka, jaka jestem. Nigdy nie będę pustą lalą. Interesuję się literaturą, polityką, sportem czy gospodarką. Ze mną można porozmawiać o aktualnych wynikach w sporcie, o inwestycjach w polski przemysł, o sytuacji politycznej w Zimbabwe albo o sytuacji w Korei Płn. Nie ze mną rozmowy o tym, do jakiej dyskoteki pójdziemy i jakie drinki sobie zamówimy. Albo oglądanie setki głupich filmów na DVD. Nie jestem kobietą, która myśli tylko o ciuchach i kosmetykach. Nie dla mnie facet, który nie wie np., kto jest prezydentem Francji albo który mówi, że interesuje się piłką nożną, a nie zna wyników w Lidze Mistrzów. Najważniejszy i tak jest dla mnie charakter człowieka - zdecydowanie, pewność siebie i stanowczość (te cechy cenię najbardziej). Jeszcze ważniejsze, żeby człowiek był dobry dla innych. Nic nie jest od tego ważniejsze. Liczy się dla mnie też spontaniczność - przecież nawet bez pieniędzy można robić dużo fajnych rzeczy.

I teraz wiem, co tu jest takie paradoksalne - z jednej strony faceci narzekają, że kobiety by się tylko stroiły i malowały, a z drugiej strony boją się kobiet inteligentniejszych od siebie.

Jest tu jeszcze drugi paradoks - oni może myślą, że ja czekam na księcia z bajki. Otóż nie! Ja nie czekam w ogóle, bo już dawno zdecydowałam, że wolę być sama i że nigdy się nie zakocham. Tylko w jednej sytuacji uczyniłabym wyjątek - gdybym spotkała kogoś bogatego, ale normalnego. Wiem jednak, że szanse na to równają się zeru. Poza tym jest tu jeszcze drugie dno sytuacji: ja wolę mężczyzn starszych od siebie, nie lubię facetów w moim wieku i nie wyobrażam sobie takiego związku. A mężczyźni starsi ode mnie i tak w 99% są już zajęci. Tak więc pozostanę sama. Staram się nie mówić "nigdy", ale myślę, że tutaj nic się już nie zmieni.