:)))

W końcu mam chwilę, żeby napisać na moim kochanym blogu. Przepraszam Was za nieobecność w ostatnim tygodniu. Czułam się z tym bardzo źle, ale po prostu nie miałam czasu, żeby pisać.

Wiecie, że muszę walczyć o przetrwanie. Znalazłam jeszcze 2 osoby na korepetycje, uczę też moich starych klientów, poza tym pomagam dalej "mojej" babci, chodzę do szkoły, czasami przesiaduję u znajomych, przygotowuję lekcje. Jestem taka zabiegana, że chwilami boję się, że przewrócę się na ulicy. Zaczynam dzień o 8, a kończę o 3 w nocy, bo do późna przygotowuję materiały na korepetycje. Przez cały dzień biegam tu i tam. Między jedną a drugą aktywnością mam zwykle 15 minut czasu, a czasami wcale. Może miałabym trochę wolnego czasu, gdybym nie robiła wszystkiego tak dokładnie i sumiennie, ale ja nie umiem inaczej.

Nie mam czasu na jedzenie i jem byle co, a czasami nic. To ma też wady, bo jak czasami jestem u znajomych, to jestem taka głodna, że jem cokolwiek, co mi dadzą. Najważniejsze jest dla mnie jednak, że powinno mi wystarczyć pieniędzy na przeżycie. Nie chcę zapeszać, ale mam nadzieję, że wystarczy. Jeśli tak, to po raz pierwszy od dawna będę z siebie dumna.

Ten tydzień był jednak niesamowity z jednego powodu: w ogóle nie myślałam o diecie i o tym, że jestem gruba! To było naprawdę niezwykłe, bo po raz pierwszy od 1,5 roku zapomniałam o tym, że chcę jeszcze schudnąć. Nie patrzyłam krytycznie w lustro, bo nie miałam czasu. Nawet zapomniałam, że mam wagę. Dopiero dzisiaj zdałam sobie z tego sprawę. To jest naprawdę piękne. Jeśli dalej tak będzie, to może się od tego wszystkiego uwolnię??? Problem jest tylko taki, że nie wiem, czy tego chcę. Nie wiem, dlaczego nie myślałam o odchudzaniu, bo ja przecież zawsze jestem zabiegana i ten tydzień nie był wyjątkiem. Jakoś tak wyszło.

To jednak nie oznacza, że się obżeram albo że wracam do starych nawyków. Nadal oczywiście chcę schudnąć. W tym tygodniu na pewno coś schudłam, bo przecież bardzo dużo chodziłam, a poza tym mało jadłam. Czuję to po sobie. W sumie szkoda, że się nie ważyłam. Starałam się jeść same dozwolone rzeczy. Jeśli wpadło mi jakieś ciastko, to tylko u znajomych.

Wczoraj byłam tak strasznie zmęczona, że daję słowo: gdyby ktoś mnie wczoraj zapytał, jak się nazywam, to bym nie odpowiedziała. Usnęłam w sekundę, zresztą przez zmęczenie już w ogóle nie mam kłopotów z zasypianiem.

Dzisiejszy poranek był śliczny: w końcu miałam czas, żeby spokojnie zrobić sobie śniadanie. Spokojnie wzięłam prysznic, potem ugotowałam jajko, zrobiłam sobie kakao, a przy śniadaniu obejrzałam mecz tenisa. Było cudownie! Szkoda, że tylko w niedzielę mogę sobie na to pozwolić. Potem poszłam spokojnym krokiem do kościoła. Na początku tygodnia nieoczekiwanie spadł u nas śnieg i trzyma lekki mróz. Dzisiaj znowu padało. Śniegu jest kilka cm, a dla Niemców to tragedia. Gdyby tak pojechali na moje Podkarpacie w Polsce, gdzie jest -20 stopni w ciągu dnia i pół metra śniegu, to by tam nie przeżyli. Nawet dzisiaj w kościele była tylko 1/4 z tych osób, co zwykle. W tamtym roku w ogóle nie było tu śniegu, 2 lata temu też nie. Dlatego nie sądzę, żeby utrzymał się dłużej niż jeszcze kilka dni. Zresztą mi to nie przeszkadza, bo dla mnie to nawet nie jest zima. W Polsce miałam prawdziwą zimę. Tutaj to nic.

Przynajmniej dzisiejszy bilans zapisałam:
9:30 - jajko - 78
3 kromki chrupkiego - 81
kakao na słodziku - 60
12:30 - jabłko - 70
13:30 - kawa z mlekiem - 20
17:30 - 2 kromki chleba pełnoziarnistego - 150
kakao na słodziku - 60

Razem: 519 kcal. 

W nadchodzącym tygodniu postaram się zapisywać bilanse, żeby potem je przedstawić. Teraz idę poczytać książkę, bo w tygodniu nie będzie na to okazji. Potem spać, bo jutro muszę wstać wcześnie. Zaległości u Was nadrobię jutro w nocy. Dziękuję za to, że jesteście i pamiętajcie o jednym: kiedy nie mogę Was odwiedzić, to i tak zastanawiam się, co u Was słychać i pamiętam o Was.

Dzisiejsze śniadanie: