411 / Objawienie głupoty

Musiałam dzisiaj wstać wcześnie, bo poszłam do szkoły pogadać z nowym dyrektorem. Rok szkolny zaczyna się tu w poniedziałek. Już od kilku miesięcy wiedziałam, że nie będę mieć pracy, ale poszłam go jeszcze zapytać. Nowy dyrektor jest bardzo sympatyczny, sekretarki powiedziały mi, że jest bardzo miły. Widać, że w szkole będzie inaczej niż za starego dyrektora. O nowym krążą same dobre opinie. Szkoda, że nie będzie mi dane pracować pod jego kierunkiem. Rozmawiałam z nim chwilę i powiedział mi to, co już wiedziałam, czyli że szkoła nie ma pieniędzy, żeby mi płacić. Zarabiałam marne centy, ale nie dziwi mnie to, bo większość niemieckich szkół klepie biedę. Dyrektor był dla mnie bardzo miły. Kiedy weszłam, to już wiedział kim jestem, bo słyszał dużo pozytywnych opinii o mojej pracy. Pytał mnie, jak się teraz utrzymuję. Miło, że się tym zainteresował. Opowiedziałam mu o wszystkim, czego przez 2 poprzednie lata dokonałam w szkole i w sumie tyle. Miło się z nim rozmawiało.

Wiecie, czego żałuję? Żałuję, że przez 2 lata tak strasznie harowałam. Dostawałam pieniądze za 12 godzin. Następne 12 godzin pracowałam za darmo, niczego za to nie żądając. Miałam tyle swoich projektów, różne zajęcia dodatkowe dla uczniów, spotkania tematyczne, dyżury w bibliotece itd. Wszystko na marne. Po co ja tak harowałam, skoro na NIC mi się to zdało? Nic z tego nie mam. Wiecie, co mnie boli? To, że w szkole zostają nauczyciele, którzy kompletnie nic nie robią, a ja odchodzę, chociaż się wyróżniałam. W Niemczech jest tak, że nauczyciele mają status urzędników państwowych i nie można ich ruszyć. Nic nie muszą robić i dużo z tego korzysta. Nie muszą nawet uczyć dobrze, bo nigdy nie stracą pracy. Urzędnika państwowego praktycznie nie można zwolnić. Nauczyciel musiałby chyba pobić ucznia, żeby go zwolnili. Ja odchodzę, a te lenie "przepracują" spokojnie całe życie i dostaną potem wysoką emeryturę. Ja niestety nie miałam statusu urzędnika państwowego. Co mi z tego, że dostałam świetne referencje, skoro nie mogę znaleźć pracy? Głupia byłam, że tyle pracowałam. Mogłam wszystko olać. Teraz już wiem, że nie warto się wychylać.

Jeszcze jeden aspekt jest tu ważny. Może pamiętacie, że miałam w szkole hejterów i że miałam niezłe "przygody" z niektórymi nauczycielami. To dlatego, że ja się wyróżniałam i oni nie mogli się z tym pogodzić. Już sobie wyobrażam, jacy będą szczęśliwi, że już mnie nie ma. Ich radość mnie boli.

Zauważyłam, że staję się powoli odludkiem i dzikusem. Codziennie siedzę sama i rzadko widuję innych ludzi. W sumie tylko, kiedy mam korepetycje. Dzisiaj w szkole widziałam 3 nauczycielki. Zagadnęły mnie, ale ja szybko uciekłam. Nie chciałam z nimi rozmawiać.

O 11:30 miałam wizytę u neurologa, potem poszłam do supermarketu. Po rozmowie z dyrektorem byłam mimo wszystko strasznie smutna. Miałam ochotę pocieszyć się czekoladą albo lodami, ale wiedziałam doskonale, że tego nie zrobię. Dzisiaj cały dzień siedzę smutna i non stop myślę o słodyczach. Cały dzień walczę ze sobą. Nie kupiłam jednak nic słodkiego, bo przecież poczułabym się gorzej, a nie lepiej.

Dzisiaj wpłynął mi na konto zasiłek. Dobrze, że nie muszę się już martwić o pieniądze. Kupiłam sobie w sklepie z biżuterią kolczyki i 2 bransoletki, jutro wrzucę zdjęcia. Uwielbiam ten sklep. Są tam rzeczy zarówno drogie, jak i tanie. Można kupić różne cudeńka. Dobrze, że kupiłam biżuterię, a nie słodycze. Biżuteria będzie na długo albo na zawsze, a słodycze tylko spowodują wyrzuty sumienia.

Aha, w rozmowie z dyrektorem objawiła się moja głupota. Zaproponowałam bowiem, że będę niektóre rzeczy robić w szkole za darmo. Dyrektor kilka razy powtórzył, że nie może mi za to zapłacić, ale ja o tym wiedziałam. Powiedzcie same: czy jest ktoś głupszy ode mnie? Czy ja niczego się nie nauczyłam? Będę to robić jednak tak długo, dopóki nie znajdę pracy. Muszę widywać ludzi, bo inaczej całkiem zdziczeję. I tak jest już nieciekawie. Do nauczycieli oczywiście nie będę się wcale odzywać. Tylko do uczniów, z którymi będę pracować. Widziałam, że dyrektor się dziwił, że chcę coś robić za darmo. No cóż, ja też się sobie dziwię. Mało kto jest tak głupi.

Podjęłam jeszcze decyzję: jeśli w najbliższych miesiącach nie znajdę pracy, to na Boże Narodzenie wracam do Polski na stałe. A w połowie października pojadę do rodziców na 2 tygodnie i zostanę do Wszystkich Świętych.

Bilans:

8:15 - 2 nektarynki - 110
10:15 - kawa z mlekiem - 30
2 wafle ryżowe - 52
13:40 - jogurt pomarańczowy 125g - 61
15:45 - kawa z mlekiem - 30
18:15 - 3 kromki chrupkiego - 81
3 plasterki chudej szynki drobiowej - 27
mały pomidor - 20

Razem: 411 kcal. 

Jestem niesamowicie głodna, ale nic nie zjem. Tak ma być, trzymam się dobrze. Spodnie ze mnie spadają, chyba muszę kupić pasek. Muszę chudnąć dalej, muszę się ukarać za całe moje życie. Każde smutne przeżycie motywuje mnie do tego, żeby trzymać dietę. Każde złe przeżycie utwierdza mnie w tym, że muszę chudnąć.