Greta jako businesswoman

Musiałam dzisiaj wstać o 8, gdyż czekał mnie intensywny dzień. Poszłam do urzędu pracy i długo mi tam zeszło, bo ktoś przede mną siedział ponad godzinę. Normalnie nigdy nie wychodzę na miasto tak wcześnie. Ulice były prawie puste i można było iść normalnie. Świetne doświadczenie! Koło 11 zaczyna się wysyp turystów i trzeba się przepychać, żeby gdziekolwiek dotrzeć.

Potem wróciłam na chwilę do mieszkania i poszłam na pociąg, który miałam koło 12. Tak jak wczoraj pisałam, musiałam pojechać do pobliskiego miasta. Miałam dzisiaj rozmowę kwalifikacyjną. W Niemczech gminy prowadzą "Volkshochschulen". Są to szkoły dla dorosłych, które oferują różne kursy. Zajęcia odbywają się wieczorami. Wysłałam do nich maila, zeskanowałam moje dokumenty i zaproponowałam kurs polskiego. Kierownik tej szkoły bardzo się ucieszył i zaproponował mi to spotkanie właśnie na dzisiaj. To nie byłaby stała praca, tylko dorywcza, ale to już krok do przodu.

Dojechałam do tego miasta pociągiem z jedną przesiadką. Ponieważ dworzec jest na obrzeżach, to musiałam dostać się do centrum miasta. Taksówki nie mogłam wziąć, bo na tym zadupiu nie ma taksówek. Kto by nimi jeździł? Nie wiedziałam, gdzie jest urząd gminy i zapytałam kierowcy autobusu. Wsiadłam i powiedział, że mi powie, gdzie mam wysiąść. Centrum miasta jest 4 km oddalone od tego dworca. Wszystko byłoby ok, tylko że ten kierowca kazał mi wysiąść koło urzędu powiatowego, a ja miałam iść do urzędu gminy... Ale skąd miałam wiedzieć, skoro byłam w tym mieście tylko raz i to dawno temu? Wysiadłam wiec na złym przystanku i musiałam iść na piechotę. Są tutaj teraz straszne upały i myślałam, że padnę. Palące słońce, otwarty teren - masakra. Musiałam przejść na piechotę spory kawałek i co się okazało? Że gdybym wysiadła na dobrym przystanku, to byłabym zaraz koło tego urzędu... Zauważyłam centrum handlowe i postanowiłam pójść do toalety się odświeżyć, bo po wędrówce w tym upale wyglądałam fatalnie. Gdybym miała samochód, to bym tylko wpisała adres w nawigację i po problemie. No ale przynajmniej obczaiłam lepiej to miasto. Jak to zrobić lepiej niż na piechotę?

Potem poszłam do urzędu gminy, bo miałam tę rozmowę na 14. Byłam zrobiona na businesswoman: elegancki strój, torebka, terminarz, a w potrfelu profesjonalne wizytówki. Tzn. te wizytówki zrobiłam sobie sama i wydrukowałam na twardym papierze, ale wyglądają bardzo profesjonalnie. Muszę przyznać, że udały mi się. A jak było na tej rozmowie? Bardzo dobrze. Widziałam, że gość był zachwycony moimi kwalifikacjami do nauczania. Ja byłam pewna siebie i wiedziałam, co mówić. Oczywiście, że wiedziałam, bo jestem nauczycielką z powołania i nie mam tu żadnych wątpliwości. Prawda jest taka, że o wykładowcy polskiego z moimi kwalifikacjami i doświadczeniem zawodowym mogą tylko pomarzyć. Kiedyś w Polsce byłam na dwóch rozmowach kwalifikacyjnych na sekretarkę i całkowicie je spieprzyłam. Nie wiedziałam, co odpowiadać na niektóre pytania. Nic dziwnego, skoro nie nadaję sie do takiej pracy. Za to szkoła i nauczanie to moje środowisko naturalne. Jestem w nim jak ryba w wodzie. Nie nadaję się do żadnej pieprzonej firmy.

Jeśli chodzi o ten kurs, to nie wiadomo, czy zgłosi się wystarczająca liczba osób. Tu, na zachodzie Niemiec, mało osób interesuje się polskim. Wiadomo, że malo kto chce się go uczyć. Jeśli się uda, to zarobię parę centów. Jeśli się uda, to będę go prowadzić raz w tygodniu wieczorem. Będę jeździć do tego miasta pociągiem, a potem autobusem do centrum. Obliczyłam, że zdążyłabym na ostatni pociąg do siebie, więc spoko.

Wiecie, co podobało mi się na tej rozmowie? Że tym razem to ja byłam górą. Jestem jedyną osobą w okolicy, która ma kwalifikacje do uczenia polskiego jako języka obcego i doświadczenie. Wiadomo, że są tu Polacy, ale w większości pracują fizycznie i nie mają wyższego wykształcenia, tak jak np. moi znajomi. Ja mam kwalifikacje do uczenia i widziałam, że temu gościowi bardzo zależało, żebym się zgodziła. Kurde, tym razem to ja byłam górą. Fuck, tym razem to ja byłam górą!!! Tym razem to komuś zależało na mojej pracy. Nareszcie! Pewnie nieprędko znowu to poczuję. Widziałam, że ten kierownik bardzo ostrożnie zadawał mi pytania dotyczące wynagrodzenia i terminu kursu, bo bał się, że się nie zgodzę. Ale spoko, ja jestem zdecydowaną, ale skromną businesswoman. Jak wynika z tego bloga, nie jestem pazerna. Wręcz przeciwnie. Na koniec profesjonalnie dałam mu swoją wizytówkę i elegancko się pożegnałam :)

A wiecie, co jest najlepsze? Że gdyby ten kurs się rzeczywiście odbył, to gmina zwróci mi koszt dojazdów, czyli nic nie będzie mnie to kosztowało. Jeszcze lepsze jest to, że w Niemczech jest tak, że urząd pracy zwraca koszt dojazdu na rozmowy kwalifikacyjne. Dzisiaj poprosiłam o zaświadczenie, że byłam na tej rozmowie. W urzędzie pracy trzeba oddać właśnie zaświadczenie, bilety i wtedy oni zwracają kasę za dojazd. Poza tym zwracają też pieniądze za wysyłanie CV pocztą, trzeba dać tylko paragon z poczty. Zwracają pieniądze nawet za drukowanie CV!!! Za wszelkie koszty związane z poszukiwaniem pracy. Fajnie jest pod tym względem w Niemczech. W Polsce przecież jest totalna olewka na bezrobotnych i nie ma dla nich żadnej pomocy oprócz marnego zasiłku, który nawet na jedzenie nie wystarczy. O pomocy w szukaniu pracy ludzie mogą tylko pomarzyć.

Po tej rozmowie poszłam do centrum handlowego. Dawno czegoś takiego nie widziałam, bo w moim mieście są tylko małe sklepy i supermarkety. Centrum handlowe to teraz dla mnie wielka atrakcja. Jak zobaczyłam tam drogerię, to normalnie szok przeżyłam. Taka duża! W moim mieście była malutka drogeria, ale 3 miesiące temu ją zamknęli i mogę kupić tylko kosmetyki do pielęgnacji w supermarkecie. Dzisiaj postanowiłam się opanować i nie szaleć. Kupić tylko to, co mi potrzebne. Kupiłam więc perfumę, bo moja mi się kończy. Kupiłam "Ocean sun" Gabrieli Sabatini. Ładny zapach. Kupiłam też w księgarni 2 książeczki dla mojej chrześnicy: takie z naklejkami, gdzie można projektować dom, wycinać i kolorować stroje dla modelek. Uwielbia coś takiego. Kurde, jak weszłam do tej księgarni, to myślałam, że oszaleję. Tyle długopisów, zeszytów, piórników i wszystkiego!!! Nawet czarne długopisy sobie kupiłam. Oczy tak mi chodziły dookoła, że nie mogłam się skupić. Dobrze, że odkryłam to centrum handlowe, to pojadę tam, jak będę kupować prezenty dla rodziny. Wcześniej jeździłam do miasta, które jest dalej.

Koło 17 wyczerpana wróciłam po całym dniu do siebie. Ledwo doszłam do domu. Potem pisałam artykuł.

Jeśli chodzi o jedzenie, to spożyłam dzisiaj około 850 kcal. To dużo jak na mnie. Grunt, że nie było nic zakazanego. Od jutra znowu bilanse do 400 kcal, bo takie najbardziej mi odpowiadają. Jutro muszę pójść do szkoły, żeby rozpocząć moją działalność charytatywną. Muszę wszystko ustalić z dyrektorem.

Aha, dzisiaj jeszcze zadzwonili do mnie z innej szkoły w moim mieście. Kiedyś wysłałam im CV. Jak dobrze pójdzie, to może dostanę tam parę godzin w następnym semestrze. Poza tym muszę pomęczyć swoją osobą jeszcze dyrektora podstawówki.

Dziewczynki, odwiedzę Was jutro, bo dzisiaj jestem naprawdę wykończona po całym dniu.