Fuck it all, bo i tak wszyscy umrzemy

Właśnie wróciłam do Niemiec. Otworzyłam pismo z urzędu, w którym przeczytałam, że odbierają mi moje źródło utrzymania. Podejrzewałam, że tak będzie. Nie mam więc już nic. Nie mam na jedzenie, czynsz zapłacę z oszczędności. Potem się zobaczy. W szafce mam na szczęście jeszcze parę rzeczy do jedzenia. Dobrze, że mama zapakowała mi chleb i krokiety, a poza tym w Polsce kupiłam sobie owsianki, to nie umrę. Na razie, bo potem nie wiem. Nie mam nawet na bilet do Polski, więc muszę jakoś zarobić pieniądze, żeby wrócić. Muszę zarobić te pieniądze do końca stycznia. Oto plan: zarobię na korepetycjach i nie będę w ogóle kupować jedzenia, a w razie gdybym już umierała, to kupię sobie jakąś suchą bułkę. Jutro zadzwonię po bilet na koniec stycznia i ucieknę stąd. W najgorszym wypadku pożyczę pieniądze na bilet.

Najgorsze jest tylko, że już nie mam ubezpieczenia zdrowotnego. Na wtorek miałam umówioną wizytę u psychologa, bo chciałam się leczyć z moich zaburzeń odżywiania. No cóż, widocznie nie było mi to dane. Muszę teraz być bardzo zdrowa, nosić czapkę i szalik, bo nie mogę zachorować. Muszę też odwołać wizytę u dentysty. Mam nadzieję, że nie zemdleję na ulicy. Cóż, już wiele razy byłam w opłakanej sytuacji, ale tak źle nie było jeszcze nigdy. Nie chcę jednak narzekać, bo przynajmniej mam dach nad głową.

W tym wszystkim widzę jednak znak od Boga: w Polsce byłam na spowiedzi przed świętami i dostałam pokutę, żeby zabrać ze sobą do Niemiec Pismo święte. Zrobiłam to i teraz czuję otuchę i pocieszenie. Jestem wdzięczna, że dostałam taką pokutę.

No nic, teraz trzymajcie za mnie kciuki, żebym jakoś przeżyła. Greto, tylko nie płacz. Jesteś silna.

Od jutra znowu dokładne bilanse. Czuję, że ważę jakieś 56 kg, więc trzeba się wziąć za siebie. Znowu potwierdza się to, że oprócz diety nic ode mnie nie zależy. Zawsze to wiedziałam.