Koniec udawania i pożegnanie (?)

Nie wiem, czy to mój ostatni post na tym blogu, dlatego proszę o jedno: nie usuwajcie mnie ze swoich linków. Nie żegnam się z Wami, bo nie opuszczam tego bloga na zawsze.

Stwierdziłam dzisiaj jedno: nie ma sensu udawać, że prowadzę tego bloga, skoro nie mam czasu ani na pisanie, ani na odwiedzanie Was. Nigdy nie sądziłam, że do tego dojdzie, ale naprawdę nie mam ani chwili wolnego czasu. Wstaję wcześnie, chodzę spać o 2 w nocy albo później, a i tak nie wyrabiam się ze wszystkim. Wczoraj byłam taka zmęczona, że kiedy potknęłam się w pokoju i przewróciłam się, to już nie chciało mi się wstawać i spałam na podłodze. To dla mnie nie problem, bo nie lubię spać na miękkim podłożu i prawie zawsze śpię bez poduszki, także spoko. Dzisiaj mam zamiar spać w kuchni, bo tam są płytki.

Nie będę też już udawać przed samą sobą w jednej kwestii, przyznam się jeszcze do jednego: już od lipca gadam, że za miesiąc wracam do Polski, podczas gdy daty powrotu nie widać. Prawda jest taka: nie wrócę, bo boję się, że przytyję. To co prawda jeden z kilku powodów, ale najważniejszy. Postanowiłam też, że pojadę do Polski dopiero w lipcu na wesele mojej siostry. Na Wielkanoc zostanę tu sama. Nie pojadę wtedy do rodziców, bo bardzo źle wspominam Wielkanoc zeszłego roku: zaczęłam się wtedy strasznie obżerać i przez prawie 2 miesiące nie mogłam przestać. Wpadłam w kompulsywne objadanie się. Przytyłam prawie tyle, ile wcześniej schudłam. Już nieraz na Wielkanoc byłam sama, to żaden problem, bo te święta mają dla mnie przede wszystkim aspekt religijny, więc mogę je spędzić sama. Poza tym już tak przyzwyczaiłam się do samodzielności i niezależności, że w domu rodzinnym nie wytrzymałabym dłużej niż 2 tygodnie. Jak pojadę na wesele mojej siostry, to wystarczy.

Dieta idzie mi dobrze, w ostatnim tygodniu schudłam kilogram. Codziennie wieczorem znajduję minutę, żeby zapisać bilans w specjalnym zeszycie. Jest mi teraz łatwiej, bo znalazłam tu kogoś, kto jest dla mnie dużym autorytetem pod względem jedzenia. Żywego człowieka, na którym się wzoruję i którego słowa sobie powtarzam, kiedy jest mi ciężko. Wczoraj byłam u niej kilka godzin i znowu usłyszałam mądre słowa, które mnie natchnęły. To osoba znacznie starsza ode mnie. Ona nie wie, że jej słowa pomagają mi w mojej diecie, ale to lepiej. Starsi ludzie są jednak o wiele mądrzejsi od młodych! Dobrze, że tak świetnie się z nimi rozumiem. Oni naprawdę wiedzą więcej. Gdybym mogła cofnąć czas, to w wielu kwestiach posłuchałabym moich rodziców. Gdybym ich kiedyś słuchała, to moje życie teraz byłoby łatwiejsze. To rodzice w 99% mają rację, a nie my. Teraz to wiem. 

Tak jak ostatnio pisałam, dojdą mi teraz nowe obowiązki i kolejny tydzień spędzę na rozmyślaniu o tym, jak się rozdwoić. Pewnie będę o tym myśleć przed snem, bo wcześniej nie mam czasu. Już w zeszłym tygodniu zaczęłam prowadzić w innym mieście kurs językowy. To kawałek ode mnie i wracam późno do siebie, ale warto, bo kocham uczyć. Poza tym robię wszystko, co robiłam wcześniej :)

Nie żegnam się więc. Niedługo będziemy mieć tutaj długi weekend, więc wtedy zobaczę, co u Was słychać.